Patrząc na dzisiejszą Liturgię Słowa chciałbym się w tej refleksji homiletycznej zatrzymać nad 2 sprawami:

Pierwszą z nich jest rzecz, której ulega niekiedy pewnie każdy z nas. A mianowicie są to uprzedzenia.

"Kiedy Szaweł przybył do Jerozolimy, próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem" – mieli uprzedzenia. Znali go wcześniej, wiedzieli o jego gorliwości wobec prawa, oraz o jego zwalczaniu innych, zwłaszcza chrześcijan, wiedzieli, że to on kazał ukamienować Szczepana… Mając to wszystko w pamięci trudno im było popatrzeć na niego jako na brata w jednej wspólnej wierze. Uprzedzenia stwarzały dystans, który się wydawał nie do przeskoczenia… I mimo, że Barnaba się wstawił za nim, to i tak wysłano go niebawem do Tarsu… (tak na wszelki wypadek…)

Od 2 tygodni przeżywamy już okres wielkanocny. W tym okresie liturgia Kościoła przypomina nam spotkania Jezusa Zmartwychwstałego z Apostołami i uczniami, do których doszło już właśnie po Zmartwychwstaniu.

To bardzo istotne spostrzeżenie, wskazuje bowiem w jaki sposób chrześcijanin powinien patrzeć na Jezusa.

W czwartek – 3 dni temu, gdy byliśmy na Jasnej Górze z ósmoklasistami z Obidowej, jeden z ojców Paulinów w kazaniu do przeważnie ludzi młodych zgromadzonych bardzo licznie w kaplicy Matki Boże – zwłaszcza maturzystów podjął bardzo ciekawy wątek. Mianowicie, że nasze spojrzenie na Jezusa jest często takie jak patrzymy na wielkie postacie literackie; tzn. zachwycamy się ich dziełami, utworami wspominając chociażby Adama Mickiewicza, czy Jana Kochanowskiego. Albo też jak podziwiamy postacie historyczne; naszych królów – jak to Sobieski rozgromił Turków pod Wiedniem… O Jezusie też jesteśmy skłonni tak mówić i zasadniczo nic w tym złego. Bo Jezus też żyjąc na ziemi już 2000 lat temu był postacią niezwykłą, pozostały po Nim piękne i pouczające przypowieści, tylu ludziom przecież pomógł uzdrawiając ich itd., itd. 

Ale zasadnicza różnica polega na tym,

Nie naśladujmy obrzydliwości narodów pogańskich!

Człowiek nie może chyba mieć w życiu za dużo i za dobrze.…

Największą sztuką – największym osiągnięciem w życiu człowieka jest mieć dobrze, nawet za dobrze i nie zgłupieć, nie zwariować… sztuką jest mieć dużo i dobrze a jednocześnie nie zatracić siebie, nie usunąć Boga z serca i  nie stracić wiary!

W I czytaniu mamy ukazany – Obraz Izraela – izraelitów którzy, kiedy już się wydawało, że się wreszcie poukładali w swej rodzinnej ziemi, bo i był pokój i domy pobudowane, zbudowana też pięknie świątynia – mogłoby być więc tak dobrze…. Ale właśnie wtedy:

Wszyscy naczelnicy Judy, kapłani i lud mnożyli nieprawości, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów pogańskich  bezczeszcząc świątynię, którą Pan poświęcił w Jerozolimie.

- Są to bardzo smutne słowa autora Drugiej Księgi Kronik.

Dla niego również rzeczą wręcz oczywistą jest też to, co się stało później: